VIOMIN :: Chapter12
010417 by monmyjs
010417 by monmyjs
“คุณชิน..ฮึก”
“...”
“อย่าทำแบบนี้เลย ปล่อยผมไปไม่ได้เหรอ” น้ำเสียงเอ่ยครวญออกมาอย่างน่าสงสาร มินฮยอกกำลังกลัว เขากลัวโฮซอกในอารมณ์แบบนี้ แต่แม้จะพยายามอ้อนวอนให้โฮซอกปล่อยไปแค่ไหน คนที่กำลังอารมณ์คุกรุ่นในใจก็ไม่ได้มีความสงสารต่อคนที่นอนตาแดงอยู่ใต้ร่างเลยสักนิดเดียว ตรงกันข้าม โฮซอกยิ่งยากที่จะควบคุมอารมณ์ของตัวเอง
“คุณจะไปหามันใช่มั้ย บอกผมมาสิหนูมิน บอกผมมาว่าคุณชอบมัน”
“ผมไม่ได้ชอบเขา! ฮืออ” ปล่อยโฮออกมาอีกครั้งเมื่ออยู่ในสถานการณ์ที่ไม่สามารถไว้วางใจโฮซอกได้อีกต่อไป โฮซอกถามแต่เรื่องนี้ กังวลแต่เรื่องนี้ ทำไมไม่คิดบ้างว่าที่เขาอยากจะไปเพราะตัวของโฮซอกทั้งนั้น เพราะเขาไม่เคยรู้ได้เลยว่าโฮซอกรู้สึกอะไรกันแน่ถึงต้องทำเรื่องบ้าๆ แบบนี้
“ไม่ทันแล้วหนูมิน คุณแก้ตัวไม่ทันแล้ว”
ริมฝีปากร้อนทาบลงมาที่ซอกคอขาวราวกับเหล็กร้อนที่กำลังนาบไปกับเนื้ออ่อน พยายามใช้แรงทั้งหมดเพื่อดิ้นให้คนบนร่างลุกออกไป แต่ทำไปก็เท่านั้น นอกจากโฮซอกจะไม่สะทกสะท้าน เรี่ยวแรงยังค่อยๆ หดหายลงไปอีก
“ฮือ.. มะ ไม่เอาแบบนี้” เอ่ยปากห้ามอีกครั้งเมื่อมือหนาเลื่อนมาปลดเปลื้องเสื้อผ้าเขาออก จึงรีบจับมือของโฮซอกไว้แน่นเพื่อเป็นการห้ามไม่ให้ไปไกลกว่านี้
เจ้าของใบหน้าหล่อผละออกมาจากลำคอขาวแล้วจ้องลึกลงไปที่หน่วยตาคู่สวยที่มีคราบน้ำตาเปรอะเปื้อนอยู่อย่างข่มอารมณ์
“เอามือออกหนูมิน”
“มะไม่”
แคว่ก!
“คุณชิน!” ร้องออกมาด้วยความตกใจเมื่อโฮซอกกระชากเสื้อนักเรียนของเขาออกจนขาดวิ่น มองตามเสื้อตัวเองที่ถูกโยนไปข้างเตียงอย่างตื่นตระหนก “อื้อ”
ริมฝีปากบางได้ถูกครอบครองอีกครั้ง ร่างเล็กได้แต่ดิ้นขลุกขลักเพื่อเป็นการต่อต้านอย่างอ่อนแรง ถูกตระโบมจูบจนกลีบปากบวมเจ่อ เสียงร้องไห้ไม่ได้ทำให้โฮซอกหยุดการกระทำของตัวเองได้ มิหนำซ้ำทำให้ยิ่งต้องการมากขึ้นไปอีก
เคยบอกไปแล้วว่าเขาไม่ใช่คนดี
โฮซอกขบเม้มริมฝีปากล่างเพื่อให้เผยอออกแล้วเข้าไปตักตวงความหวานภายในได้โดยง่ายโดยคนโดนชักนำทางก็อ่อนปวกเปียกภายใต้ร่างกำยำที่กำลังสูบพลังเขาไปจนหมดสิ้น
“ฮึก..อื้อออ” ริมฝีปากกดย้ำไปทั่วบริเวณร่างกาย จนเกิดเป็นร่องรอยรักสีกุหลาบแต่งแต้มไปทั่วจนเจ็บแสบไปหมด รู้ตัวอีกทีเสื้อผ้าที่เหลือก็หลุดติดมือโฮซอกไปเสียแล้ว “หยุดเถอะครับ ฮึก..”
กว่าจะแค่นเสียงออกมาเป็นคำพูดก็ยากลำบากเสียเหลือเกิน โฮซอกนำความรู้สึกประหลาดๆ สาดใส่เขาอีกแล้ว และคราวนี้... มากกว่าครั้งไหนๆ
“ไม่-หยุด” เอ่ยตอบทั้งๆ ที่ยังคงวุ่นวายอยู่ที่ลำคอขาว เสียงกดจูบดังขึ้นเป็นระยะจนใบหน้าขึ้นสีด้วยความอับอาย
โฮซอกยืดตัวขึ้นแล้วถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกจนหมดอย่างรวดเร็ว แล้วก้มลงไปซุกไซ้ซอกคอขาวอีกระลอก ก่อนจะค่อยๆเคลื่อนตัวต่ำลงมาเรื่อยๆ ฝ่ามือก็ทำงานไปตามแรงอารมณ์ บีบเค้นทุกสัดส่วนที่ฝ่ามือลากผ่าน
ความรู้สึกตีกันยุ่งไปหมด เขาไม่อยากยอมโฮซอก แต่เหมือนร่างกายไม่เป็นไปตามต้องการ ยิ่งโดนสัมผัสก็ยิ่งอ่อนไหว ยิ่งใกล้ก็ยิ่งไม่มีเรี่ยวแรง
“ผมเกลียดคุณ”
เกลียด... เกลียดที่ทำให้เขารู้สึกแปลกๆ แบบนี้ เกลียดที่ทำให้ไม่เป็นตัวของตัวเองตั้งแต่รู้จักกับโฮซอก
โฮซอกขบกรามแน่น ข่มอารมณ์ที่ปะทุอยู่ภายใต้ในจิตใจ เกลียดงั้นเหรอ...? งั้นก็เกลียดเข้าไปอีกแล้วกัน!
“โอ๊ย! จะ เจ็บ! ออกไปนะฮืออออ คุณชิน ออกไป!” เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดดังลั่นขึ้นมาเมื่อถูกรุกล้ำที่ช่องทางรักกลางลำตัว เพราะเมื่อครู่นี้มินฮยอกได้พูดคำที่เขาไม่ชอบใจออกมาจนสติหลุด เผลอควบคุมตัวเองไม่ได้
ทั้งโกรธ ทั้งโมโห แต่ตอนนี้แค่มองใบหน้าหวานที่สะบัดไปมากับฟูกที่นอนก็เริ่มรู้สึกผิด
“หนูมิน...” หลุดเรียกชื่อคนที่ดิ้นขลุกขลักอยู่ใต้ร่างเพราะความเจ็บ คราบเลือดค่อยๆไหลซึมออกมาจนเปรอะที่นอนและนั่นทำให้โฮซอกได้สติ
“ออกไป ออกไปเดี๋ยวนี้ฮือออ!”
“ผมถอยไม่ได้แล้ว”
“ผมเจ็บ..ฮึก”
“เดี๋ยวมันจะดีขึ้น”
“อ๊ะ...” โฮซอกค่อยๆ หยัดกายเข้าออกช้าๆ พยายามโอบเอวร่างเล็กที่ยังไม่หยุดดิ้นให้อยู่นิ่งๆ เพื่อรับสัมผัสจากเขา
“ฮือออ ผมเจ็บ” โฮซอกเคลื่อนใบหน้าลงบดขยี้จูบกลีบปากบางที่ร้องออกมาอย่างนุ่มนวล เพื่อให้อีกคนได้ผ่อนคลาย และคราวนี้คนตัวเล็กได้เผลอไผลไปตามแรงอารมณ์ของคนชักนำทาง สองมือเล็กที่เคยผลักไสเปลี่ยนมาคล้องคอคนบนร่างเพื่อหาที่ยึดเหนี่ยวจากกามอารมณ์
โฮซอกโน้มกายลงมาอิงแอบแนบชิด สองมือก็กอดเอวเล็กเอาไว้แน่น สะโพกขยับช้าสลับเร็วตามความต้องการของตัวเองอย่างเอาแต่ใจ
เขารู้ดีว่าสิ่งที่ทำมันผิด แต่มันก็ยากเหลือเกินที่จะหักห้ามใจ เมื่อฟางเส้นสุดท้ายได้ขาดลงตั้งแต่มินฮยอกบอกจะไปมีคนอื่น
เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังสู้กับเสียงหวานที่ร้องครางออกมาเป็นระยะ ผสานกับเสียงลมหายใจหอบถี่ดังทั่วห้องสี่เหลี่ยม ร่างกายสอดประสานกันตามแรงกามอารมณ์ จนกระทั่งโฮซอกได้ปลดปล่อยออกจนหมดถึงจะยอมให้อีกคนได้เป็นอิสระ
กลับไปอ่านต่อนะ https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1502734&chapter=13