SYZYGY :: Chapter05
200619 by monmyjs
“ทำไมถึงฮีทนานขนาดนี้” น้ำเสียงเบาหวิวราวกับกำลังพูดกับตัวเองหลุดออกมาส่งผลให้คนที่ถูกทักไปต่อไม่ถูก
ปลายนิ้วเรียวยาวเกี่ยวปลอกคอเล็กน้อยอย่างยั่วอารมณ์ ในขณะที่คนตัวเล็กกำลังมองมาด้วยสายตาตื่น ๆ
“กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของนายทำให้อัลฟ่าวัยเจริญเติบโตสนใจไม่น้อยเลยล่ะสิ”
“อ่อน? มันอ่อนเหรอครับ”
“มันอ่อนตั้งแต่นายถูกบอนด์”
“...”
“แต่มันมีวิธีที่จะทำให้ไม่มีใครได้กลิ่นของนาย”
ฮยองวอนไม่ปล่อยให้คนตัวเล็กได้สงสัยนาน ปลายจมูกโด่งเคลื่อนเข้ามาใกล้จนสัมผัสกันอย่างแผ่วเบา แม้จะอยู่ในห้องแอร์อันเย็นเฉียบแต่ลมหายใจอุ่นร้อนรินรดใบหน้ายังคงสัมผัสได้อย่างชัดเจน อีกทั้งวงแขนที่กระชับให้แนบแน่นขึ้น
ยาระงับการฮีทไม่เคยได้ผลเมื่ออยู่กับฮยองวอน ยาใช้ไม่ได้เมื่ออยู่กับโซลเมทที่เป็นถึงผู้นำเขต ข้อนี้เขารู้ดี...
กายทั้งสองเคลื่อนเข้าหากันก่อนจะแนบชิดไร้ซึ่งอากาศรอดผ่าน ปลายจมูกของฮยองวอนยังคงไล้เบา ๆ ไปมากับสันจมูกของคนตัวเล็กอย่างย่ามใจ แค่เพียงเท่านี้... ก็สามารถปลุกปั่นอารมณ์ของคนตัวเล็กให้แตกกระเจิง
“คุณ.. คุณฮยองวอน” ฝ่ามือเลื่อนขึ้นดันไหล่คนที่ตัวโตกว่า แล้วยื้อกายให้ออกห่าง และแน่นอนว่าอีกฝ่ายไม่ยอมให้เขาหลุดไปง่าย ๆ ฮยองวอนใช้มือข้างหนึ่งจับข้อมือเล็กที่พยายามผลักไสเขาให้ออกห่าง ส่วนอีกข้างก็กระชับเอวเล็กให้แน่นขึ้นพร้อมกับออกแรงอุ้มมาอีกฝั่งจนกระทั่งแผ่นหลังของอีกฝ่ายแนบลงกับฟูกที่นอนทางปลายเตียง
ใบหน้าของเด็กหนุ่มตื่นตกใจกับการกระทำเพียงชั่วพริบตาหากทว่า ณ ตอนนี้ไม่มีแม้แต่แรงที่จะขยับเขยื้อนหนีอีกแล้ว ฟีโรโมนหอมสะอาดกำลังนำพาให้เขาจมดิ่งไปในห้วงทะเลลึกที่ไม่มีแม้แต่ทางออก นัยน์ตาพร่ามัวไม่เห็นแสงที่สาดกระทบผืนแผ่นน้ำ
ฮยองวอนจ้องมองใบหน้าของคนตัวเล็กที่นอนหน้าแดงก่ำลามไปจนถึงใบหูแน่นิ่ง แล้วจึงจับข้อมือของอีกฝ่ายที่ปลายเล็บกำลังจิกลงกับสาบเสื้อของเขาอยู่ให้แนบลงกับฟูกที่นอน
ชางกยุนเจอหน้าเขาทั้งที่ในยามสติครบถ้วนแบบนี้ ชางกยุนไม่ได้พูดถึงเรื่องวันนั้นเลย ขนาดอาการวันนั้นร่างกายแทบจะไร้วิญญาณชางกยุนก็ยังคงดื้อกับเขาจนวินาทีสุดท้าย ในวันนั้นเขาก็ต้องการฟีโรโมนของอีกฝ่าย เช่นเดียวกับที่ชางกยุนต้องการเขา เขาถึงต้องรีบไปหา แต่ทำไม...
ฮยองวอนขบกรามแน่นเมื่อนึกไปถึงความต้องการอยากเอาชนะของเด็กคนนี้ วันนั้นไม่คิดจะมาหาเขา ส่วนวันนี้มาหาเพราะอยากรู้เรื่องของคนอื่น... น่าแปลกดีที่เขาจุกจนแทบพูดไม่ออก ก่อนหน้านี้ไม่เคยเลยที่ชางกยุนจะมา และเขายอมรับ นาทีแรกที่รู้ว่าชางกยุนมาหา หัวใจของเขาสั่นระรัวจนต้องควบคุมสติให้เป็นปกติมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ และคำแรกที่ออกมาจากปากของชางกยุนก็ยิ่งทำให้เขาเสียสมดุลของร่างกาย
‘คุณไม่ยอมรับโทรศัพท์ผม’
ประโยคนี้ประโยคเดียวที่ไม่วิเศษอะไร แต่กลับทำให้หัวใจพองโตได้อย่างง่ายดาย
แต่เมื่อได้ยินความต้องการอันแท้จริงว่ามาหาเขาทำไมก็อดที่จะหัวเสียไม่ได้
มาหาเขาเพราะเรื่องของคนอื่น... ดีจริง ๆ
ปลายจมูกโด่งก้มลงไล้ไปมาบนกรอบหน้าอย่างย่ามใจ แล้ววกกลับมาที่สันจมูก จดจ้องริมฝีปากชมพูระเรื่อเล็กน้อยพร้อมเอ่ยกระซิบ
“บอกฉันหน่อยชางกยุน การที่นายมาหาฉันแบบนี้คิดบ้างรึเปล่าว่าจะมาเจอกับอะไร”
“...”
“ถ้าไม่ได้หวังสิ่งที่ฉันจะตอบให้ได้ คิดจะมาหาฉันไหม”
ดวงตาฉ่ำวาวปรือขึ้นมองเมื่อได้ยินเสียงเอ่ยถามในระยะประชิด และเมื่อเปลือกตาได้เปิดออกก็พบใบหน้าของผู้นำเขตทางใต้ที่คุ้นเคยกำลังมองมายังเขาด้วยสายตาที่ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป เป็นสายตาที่เขายังคงจำได้ดีว่าเคยเห็นแบบนี้ที่ไหน และคนตัวเล็กก็ได้สติคืนกลับมาทันทีเมื่อคิดได้แบบนั้น
ข้อมือของคนที่ถูกพันธนาการอยู่ใต้ร่างอัลฟ่าผู้เป็นใหญ่ทางเขตใต้เริ่มต่อต้านโดยการออกแรงขยับหนีให้หลุดพ้นจากฝ่ามือที่รัดแน่นทางเหนือหัว พร้อมด้วยร่างกายเริ่มมีปฏิสัมพันธ์เบี่ยงหนี
“ค..คุณ ลุก ลุกเดี๋ยวนี้”
แต่ทว่าอีกฝ่ายไม่ได้สะดุ้งสะเทือนอะไรเลยสักนิดเดียว... มิหนำซ้ำกลายเป็นเขาเองที่เริ่มหมดแรงลงอีกครั้ง
“ก็ดิ้นเอาสิ ดิ้นเก่งไม่ใช่หรือยังไง”
ริมฝีปากบางเม้มแน่นแล้วเงยขึ้นไปสบสายตากับอีกคนอย่างนึกโมโห และก็พบว่าสายตาที่กำลังมองลงมานั้นไม่ได้ไกลไปจากกันเลย... แววตาของฮยองวอนเปี่ยมไปด้วยความต้องการอย่างปิดไม่มิด เขาคิดผิดอีกแล้วที่หันมาประสานสายตากับฮยองวอนแบบนี้
ปลายนิ้วทั้งสิบกำเข้าหากันแน่นเมื่อใบหน้าของฮยองวอนเคลื่อนต่ำลงมาจนปลายจมูกเฉียดกันแผ่วเบา ชางกยุนไม่กล้าแม้แต่จะหายใจ.. เหตุการณ์วันถูกบอนด์วนเวียนกลับมาในห้วงแห่งความคิด มันเป็นเหตุการณ์ที่เขากลัวจนแทบขาดใจ ไม่ว่าจะร้องขอยังไงฮยองวอนก็ไม่ยอมปล่อย อ้อนวอนแค่ไหนฮยองวอนก็ทำในสิ่งที่ตนเองอยากทำอยู่ดี
รอบดวงตาเริ่มแสบร้อน ปลายจมูกแต่งแต้มสีแดงอ่อนจนกระทั่งแปรเปลี่ยนเป็นแดงจัด
เขากำลังกลัว...
หากแต่คนที่กำลังจ้องมองทุกอย่างทางเบื้องหน้าไม่ได้เป็นเดือดเป็นร้อนอะไรเลยสักนิดเดียว ฮยองวอนมองคนตัวเล็กที่เริ่มมีสีหน้าแย่ลงกว่าเมื่อครู่ก่อนจะเอ่ยกระซิบอีกครั้ง
“ดิ้นสิ”
“...”
“ถ้าไม่ดิ้นหนีไปเอง ก็ช่วยไม่ได้แล้วนะ”
“ยะ อย่าทำแบบนี้เลยครับ” เสียงแรกถูกส่งออกมาหลังจากแน่นิ่งอยู่นาน เขาพยายามกลืนก้อนสะอื้นทั้งหมดให้หายไปแล้วเปล่งเป็นคำพูด เพียงแค่หวังให้ฮยองวอนได้คิดเปลี่ยนใจ แค่สักนิดเดียวก็ยังดี
และแล้วก็ไร้ประโยชน์... เมื่อใบหน้าของฮยองวอนโฉบลงมาฝังลงที่ซอกคอ สัมผัสอุ่นร้อนเริ่มประทับไปตามพื้นที่ที่โผล่พ้นออกมาจากสาบเสื้อ ร่างเล็กสะดุ้งเฮือกราวกับต้องของร้อนแล้วพยายามดิ้นหนี
“คุณ..” สิ้นเสียงที่คาดว่าจะเอ่ยห้ามเปลี่ยนมาขบเม้มริมฝีปากตนเองเข้าหากันจนห้อเลือด และเป็นฮยองวอนที่ตามมากดจูบเข้าที่ปลายคางและกลีบปากสีอ่อนอย่างแนบแน่นจนอีกฝ่ายร้องครางอื้ออึงออกมา “อื้อ”
ชางกยุนเม้มริมฝีปากแน่นยิ่งขึ้นอย่างไม่ยอมแพ้ แต่ฮยองวอนก็ไม่ได้หวั่นเกรง เขารู้ว่าเด็กใต้ร่างดื้อกับเขาแค่ไหน เขาละใบหน้าออกมาเล็กน้อย ดุนลิ้นในกระพุ้งแก้มพลางมองเด็กหนุ่มที่หลับหูหลับตาเม้มปากไม่ยอมโอนอ่อนต่อเขา ขนาดสถานการณ์วาบหวามขนาดนี้ชางกยุนยังต่อต้านเขาถึงที่สุดอยู่ดี
“ทำไมถึงดื้อนัก” ฮยองวอนกระซิบเล็ดลอดไรฟันอย่างนึกโมโห
“ละ แล้วทำไมชอบว่าผมนัก”
เอาเข้าไปสิ... ขาดคำที่ไหนกัน เสียงเล็กก็โต้ตอบเขาได้อย่างทันท่วงที
“จะเอายังไงชางกยุน” เขาเริ่มต้อนคนตัวเล็กอีกครั้งโดยการส่งคำถามออกไป
“ไม่.. ไม่เอาอะไรทั้งนั้น”
“แต่ฉันจะเอา”
“เอาอะไร!”
ฮยองวอนกระตุกยิ้มเมื่อคนตัวเล็กเหมือนจะได้สติจากพายุอารมณ์ถึงได้ตาลีตาเหลือกเหวใส่เขาแบบนี้
“ขึ้นเสียงได้แบบนี้ก็คงรับรู้ว่าอะไรเป็นอะไร”
ไม่รีรอให้อีกคนได้ถกเถียง ฮยองวอนก้มลงประทับจูบอีกครั้ง และดังเดิมที่ชางกยุนไม่ยอมให้ฮยองวอนได้รุกล้ำเข้ามามากกว่านี้ แต่แล้วร่างเล็กก็ดิ้นพราดทันทีเมื่อถูกขบกัดเข้าที่กลีบปากจนรับรู้ถึงกลิ่นคาวเลือด
“อื้อ!”
ชางกยุนไม่ยอมให้ฮยองวอนง่าย ๆ และยิ่งถูกกระทำแบบนี้เขาก็ยิ่งเม้มริมฝีปากให้แน่นมากกว่าเดิม ฮยองวอนครางเสียงต่ำในลำคออย่างขัดใจ
ต้อนแล้วก็ยังไม่ยอม เร้าทุกทางก็ยังคงดื้อดึง ขนาดแกล้งกัดเข้าให้แล้วก็ยังไม่ได้เรื่อง
ได้... ชางกยุน
ฮยองวอนจัดการรวบแขนทั้งสองข้างของคนใต้ร่างล็อกเอาไว้ด้วยมือข้างเดียว ก่อนจะสอดฝ่ามือเข้าที่ท้ายทอย พลางใช้ปลายนิ้วเคล้นคลึงไปมาตั้งแต่หลังใบหูตำแหน่งของการบอนด์จนถึงต้นคอขาวอย่างเย้ายวน ฉุดอารมณ์ของคนใต้ร่างให้แตกกระเจิงจนหอบหนัก ดวงตาเรียวขยายกว้างแต่ไม่คิดเอ่ยคำใด ๆ ออกมา เพราะกลัวว่าจะเป็นการเปิดทางให้ฮยองวอน
ร่างสูงลอบยิ้มในใจ และเขารู้ว่าต้องทำยังไงเด็กดื้อคนนี้ถึงจะยอมโอนอ่อนตามมากกว่านี้
ฟีโรโมนที่หอมจาง ๆ ยิ่งฟุ้งกระจายมากกว่าเดิมอันมาจากความต้องการต้องเจ้าของเอง ร่างกายที่เคยต่อต้านชะงักกึก สบโอกาสให้ฮยองวอนเข้าไปรุกรานได้อย่างแนบชิดทันที
ชางกยุนกำลังหัวหมุน... การที่ได้กลิ่นฟีโรโมนของฮยองวอนยิ่งทำให้ความรู้สึกแปลก ๆ แล่นวาบไปทั่วทั้งร่าง ฮยองวอนนั้นคงรู้ดีอยู่แล้วถึงได้เล่นงานเขาด้วยวิธีนี้
ปล่อยฟีโรโมนออกมาเล่นงานเขา...
ชางกยุนพยายามตั้งสติทุกทางเพื่อรับมือกับความผิดปกติของร่างกายตนเอง แต่จนแล้วจนรอดเขาต้านทานฮยองวอนไม่ได้อีกต่อไปแล้ว
คนขี้โกง...
ชางกยุนกำลังตามฮยองวอนไม่ทันเมื่อฟีโรโมนหอมสะอาดที่จางหายไปกลับมาเล่นงานเขาเข้าอีกครั้ง ข้อมือถูกปล่อยให้อีกฝ่ายเป็นอิสระ แล้วลูบไล้ไปตามร่างกายของเด็กหนุ่ม ตั้งแต่วงแขน ลำตัวและช่วงเอว บีบเคล้นจนคนตัวเล็กครางฮือในลำคอ
สมองขาวโพลนไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว ร่างกายราวกับกำลังถูกเหวี่ยงไปมาในมหาสมุทรอันกว้างใหญ่ ถูกดึงให้ดำดิ่งลงไปเรื่อย ๆ จนไร้การทรงตัว หนทางจะกลับขึ้นมาเห็นแสงตะวันเป็นไปได้ยากเมื่อร่างกายสนองต่อฟีโรโมนของฮยองวอน...
วงแขนเริ่มยกขึ้นมาเกาะก่ายร่างกายของฮยองวอนอย่างหาที่พึ่งราวกับกำลังกลัวจมน้ำ ฮยองวอนผละใบหน้าออกมาอีกระลอก พิจารณาใบหน้าแสนดื้อที่กำลังถูกแทนที่ด้วยเพลิงอารมณ์ให้เต็มกรอบสายตา ก่อนจะสอดปลายลิ้นเข้าไปในโพรงปากหวานฉ่ำอีกครั้ง ทั้งกวาดต้อน เกี่ยวตวัดลิ้นเล็กเป็นพัลวัน นั่นทำให้คนด้อยประสบการณ์อย่างชางกยุนวิ่งตามฮยองวอนไม่ทัน การถูกละเลียดริมฝีปากอย่างเร้าอารมณ์แบบนี้มันไม่ใช่สัมผัสที่คุ้นชินเลยสักนิดเดียว
และยิ่งร่างกายแนบชิดกันแบบนี้บนเตียง นั่นก็ยิ่งไม่คุ้นชินยิ่งกว่าเป็นไหน ๆ เขาไม่เคยขบคิดเรื่องตั้งรับสถานการณ์แบบนี้มาก่อนในชีวิต จะเคยก็แต่ต้องเถียงอีกฝ่ายยังไง ต้องเงียบแค่ไหน ตั้งแต่หลังถูกบอนด์เขาก็ไม่เคยเฉียดกรายเข้าใกล้ฮยองวอนเท่านี้มาก่อน และไม่คิดว่าเขาและฮยองวอนที่ไม่ถูกกันตั้งแต่ไหนแต่ไรจะเดินทางมาถึงตรงนี้ได้
ไม่เคยคิดเลย...
เสื้อเชิ้ตสีขาวหลุดออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่เขาก็ไม่อาจรู้ได้ รู้ตัวอีกที... นั่นคือสัมผัสอุ่นร้อนของฝ่ามือคนบนร่างที่บีบเคล้นไปทั่วร่างกาย ด้วยความช่ำชองชำนาญของฮยองวอนทำให้เสื้อที่ชางกยุนใส่อยู่หลุดออกไปอย่างง่ายดายโดยที่ชางกยุนไม่ทันรู้สึกตัวเลยด้วยซ้ำ
พายุอารมณ์เริ่มโหมซัด ราวกับมีคลื่นพายุแทรกผ่านร่างกาย แม้แต่เปลือกตาก็ไม่สามารถเปิดออกได้ ฟีโรโมนของฮยองวอนกำลังปลุกปั่นให้ตอบสนองโอนอ่อนตามการชักนำทาง เขารับรู้ได้เพียงสัมผัสร้อนผ่าวตามใบหน้า ริมฝีปาก และทั่วสัดส่วนของร่างกาย เท่านั้น...
ตามสัญญาของเมื่อวาน เหมือนหลอกให้เข้ามาดูเขาตีกันเลยแง5555555
เก็บไว้ตอนหน้าๆ กันดีกว่าค่ะ อิอิ
#omgvhyungi
เก็บไว้ตอนหน้าๆ กันดีกว่าค่ะ อิอิ
#omgvhyungi